Zondag, de dag van de race. De hemel is aan het betrekken en ik heb het vermoeden dat we hiet niet droog gaan houden. Ik ben geen weerman maar ik had het bij het rechte eind. Slechts 1 race klasse heeft een droge race verreden de rest alles in de regen. In de middag waren het echt flinke buien. I.v.m. de veiligheid is het niet toegestaan om regenbanden te gebruiken. Veiligheid? ja, omdat niet iedereen deze banden heeft is er besloten om ze te verbieden zodat geen al te grote snelheids verschillen ontstaan. Persoonlijk ben ik het niet met deze beredenering eens maar goed, wie ben ik. Mijn maten rijden allemaal in de thunderbike en ducati open klasse. Ze komen allemaal met het zelfde verhaal van de baan: "het is spiegel glad!" Logisch, supercorsa's zijn niet gemaakt voor een overspoelde baan. Het is zelfs zo nat dat iemand die klaar is met rijden zijn biezen pakt en vertrekt. Jammer voor het evenement. Veel rijders besluiten ook om niet te starten om hun kostbare bezit te sparen. Ik baal natuurlijk ook als een stekker. Mijn metzler rennsport voorband is een semi slick, om de 5 cm zit een klein gleufje van 1mm.... dit gaat weinig water afvoeren. Toch besluit ik om te starten, ik kan altijd stoppen als het niet gaat. Jammer dat een deel van de deelnemers afhaakt waardoor het start veld flink wordt uitgedund. We staan met zo'n 30 man aan de start. Lichten op rood.........uit en gas !!!!! Ik kom goed van mijn plek en schiet zowaar een aantal man voorbij, nog voor het rempunt wordt ik alweer ingehaald door de sterke twins. En druke eerste bocht en op naar de noordlus, hier steek ik een aantal mannen voorbij en ook in de strubben heb ik er een paar.
Op de veenslang komt het tekort aan vermogen weer om de hoek kijken. Inremmend in de huskenhoek bevestigd de metzler dat het geen regenband is en schuift mijn voorwiel (gevoelsmatig) een halve meter aan de kant. Rem los, fiets rechtop en met wat kunst en vliegwerk haal ik de bocht. Okay dat is dus een streepje te hard voor deze band. Na drie rondes kan ik de kop van het veld nog goed zien en kijk eens vluchtig achterom. Er komt iets aan dat wil sparren... Een leuk gevecht ontwikkeld zich en we halen ook nog wat mensen voor ons in.
Ik zie her en der wat gele vlaggen en er ontstaat een euforisch gevoel. Het zou toch niet waar zijn dat ik tijdens dit weekend ook nog voorin ga eindigen? Na 7 ronden wordt er afgevlagt, alsof ik de TT gewonnen heb juich ik in mijn helm en zie mijn maten wild springend en met hun paraplu zwaaiend op de pitstraat staan. Het blijkt dat ik 7de ben geworden! Dit overtreft mijn stoutste dromen, ik kan ondanks de regen mijn grijns niet in mijn helm houden. Dit is echt te gek. Slechts 10 maanden nadat ik met dit project ben begonnen rij ik in mijn eerste race gewoon een top 10 klassering. Ik blijk uiteindelijk ook nog eens de snelte mono rijder te zijn geweest. Ik reed met de mono in de regen sneller rond dan mijn maten op de RSV milles ! Mooier kon het niet worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten